در این نشست که با استقبال فراوانی از سوی مخاطبین و هنرمندان همراه شد، بحث‌هایی پیرامون هنر پست‌مدرن، خشم پنهان و تاثیرات مثبت اثر هنری در روح انسان معاصر مطرح گردید که در زیر به بخش‌هایی از آن اشاره می‌کنیم:

«آیا می‌توان افراد خشمگین جامعه را به طریقی والایش داد که با دیدن اثر هنری خشم کمتری از خود بروز دهند؟»

در این نشست، دکتر علی بابایی‌زاد-روانشناس- از نمودهای خشم پنهان در روابط انسانی و شکل‌های مختلف آن صحبت کردند و اذعان داشتند که این نوع خشم همواره در زیرِ لایه‌هایی از دوست داشتن، تعصب، ارزش و عشق پنهان می‌ماند اما، حجمی از خشونت و نفرت پنهان است که در نهایت به تخریب ختم می‌شود.

در ادامه دکتر بابایی‌زاد در رابطه با ساختن نوعی ارتباط با زبان (زبان گفتاری یا زبان هنری) صحبت کردند و افزودند:

«ما واقعیت را از طریق ارتباطات اجتماعی و زبان (به عنوان یک سازه) شکل می‌دهیم. اگر ما هر ابژه‌ای را می‌بینیم و نام آن را می‌آوریم، این به دلیل قراردادهایی است که در زبان مقرر کرده و نام‌هایی که بر آنها نهاده‌ایم تا اینگونه راحت‌تر باهم تعامل کنیم، زمانی که ما به ابژه‌ای نگاه می‌کنیم تفسیری مفهومی در درون ذهنمان از آن شیء انجام می‌دهیم و این تفسیر مفهومی به واسطه‌ی فکر است. در واقع فکر بدون زبان قابل انجام نیست. زبان زنده است و فرگشت پیدا می‌کند (تبدیل می‌شود به چیزی که افراد حاضر با آن ارتباط برقرار می‌کنند). زبان فقط مختص کلام نیست و به زبان بدن، نوع گفتگو و حتی سکوت‌های ما نیز برمی‌گردد. این روند در درون آمیزی هنری نیز رخ می‌دهد. اثر هنری‌ای که یک هنرمند آن را خلق می‌کند حاصل برونداد است و این برونداد، حاصل تفکر.»